Gözlerini kapadı ve bir aşk başladı.
Kitlesel bir aşktı.
Oysa tüm kitlesel yargılara karşıydı.
Sevmek için acıtılmayı bekliyorduk.
Oysa bunu biz bile bilmiyorduk.
Bir sabah şafak vaktiydi.
O bir sabah çok yandı canım.
İşte o zaman sevmeye başladım.
Taksim'de filizlendi aşkım.
Ve sonra tüm Türkiye'ye yayıldım.
Biz aşkı hiç böyle sanmamıştık.
Milletçe bambaşka bir duygu tattık.
İlk defa özgürlüğümüze sahip çıktık.
Bir Cimbomlu bir Fenerliye aşıktı.
Ve bir Kürt bir Türk'e sarıldı.
Ve Alevilerle Sünniler kolkolaydı.
Başlarda inanamadık,hatta rüya sandık.
Rüya olmadığını kanıtlayan her şey bir bir tesir ediyordu hayatımıza.
Gaz bombaları, birilerinin eli sopalı adamları, hiç utanmadan konuşan yalancıları...
Oysa rüyalarda yalancılar rol almazdı.
O zaman gözünü açtı.
Bu birliktelikte var olan şey, insan olmanın dışındaki nitelikleri umursamadan,
ayrım olmadan,
özgürlük içinde yaşamak aşkıydı.
Ve Nihayet! Halk gücünün farkına varmıştı.
c.ö.
