Dünyanın herhangi bir yerinde, bi' İsmail ağbi olduğuna inansam, bırakırım her şeyi, düşerim peşine. Ömrüm boyunca etkisinden kurtulamayacağımı tahmin ettiğim, sorsan aslında kurtulmak da istemediğim dizi.
Yavuz'un palyaço 'su dokunur hepimizin göz kapaklarına.
-bitmedi yazacağım daha, yazmazsam ağlayacağım çünkü..
-biraz birazdım her şeyden..
-bir devrim sessizce olmalı mesela..
-herkes alçaktır biraz..
-aslında hepimiz eksilirmişiz biraz..
-her şey plastikmiş biraz..
İsmail ağbi'nin 'gitmek üzerine'si...
-sanki böyle buram çok acıyo gibi oldu şimdi, bu acı geçiyo mu?
-ama ben güçlü olmak istemiyom ki..
-gitsin ya, ama böyle yürüsün gitsin ya. gitmeyince de olmuyo, geliyo yine olmuyo der Mecnun.
Ben de evde televizyona sarılırım salyasümük, İsmail ağbi niyetine. Bir yudum alırım rakımdan tüm gidenlerin şerefine. Tüm söylenmemişler gelir yerleşir zihnime. 'Seversen severim'cilerden uzaklaşırım bir nebze.
En çok da küçük harfli olmaları iyi gelir bana. Sıradan insanların zengin ve cesur avuçlarına saklanırım. Bazen bir sahne yuva olur, oraya sığınırım.
'Marangoz olsaydım', derim ben de. 'İnsan olsaydım', diye eşlik ederim Yavuz'a, 'yalan söylemezdim'...
Gerçek dünyanın sivrilmiş uçları batar kirpiklerime. Kendimden bilirim, alçak ve yalancıdır insanlar. İhanet gibi oldu böyle söyleyince. Bilmiyorum ama. Yalan niye? Karşılıklı mı yaşanır her şey? Duyamaz mıyız denizin fısıltısını? Hırslar, oyunlar mı sarmış her yanı?
Ben bu oyunu bozamadım.
Göğe de bakamadım. Çoğu kez vaybe deyip kaldım. Dönmeyeceğim bir yer lazım başka türlüsü güç.
Kimbilir. Belki bir gün izin veririm yoluma kuş konmasına.
Bir bölüm daha izlenmez mi şimdi tüm bunların hatrına.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder